Vrijwilliger in de kijker #2

Julien, onze chauffeur op donderdag!

​Wanneer en waarom ben je hier als vrijwilliger begonnen?
Dat is ongeveer 4 jaar geleden, op aanraden van mijn huisdokter. Ik was op 60-jarige leeftijd gepensioneerd en deed in dat eerste jaar veel klusjes in huis. Je kent dat wel, er is altijd veel te doen als je met pensioen gaat [lacht]. Maar na een tijdje voelde ik me niet meer zo goed en kwam ik in een zwart gat terecht. De dokter probeerde mij te helpen via medicatie, maar dat werkte niet zo goed. Hij wist dat ik gans mijn leven als chauffeur had gewerkt, en vertelde mij daarom over de vraag van Zonnestraal naar vrijwillige chauffeurs. Misschien was dat wel iets voor mij? Dus ik ben eens komen kijken, et voila… Nu 4 jaar later rijd ik nog steeds elke donderdag voor bewoners van Zonnestraal!

Doe je het nog steeds even graag als in het begin?
Ja, heel graag. Toen ik nog jong was, ben ik een jaar heel ziek geweest en lag ik veel in bed. Dus ik weet hoe het voelt als je niet weg kan, en afhankelijk bent van anderen. Tijdens een bezoek aan Zonnestraal zag ik veel mensen die hulp konden gebruiken, dus dacht ik bij mezelf: 'ik kan evengoed hier helpen als ergens anders'. Zo ben ik er dan ingerold.

Veranderde jouw gevoel hier doorheen de tijd?
Ja, toch wel. Na enkele weken of maanden hier werken, wordt het een gewoonte, en daardoor voel je tijdens een verlofperiode toch de zin om terug te keren. Na al die jaren heb ik dat nog steeds! Dat komt omdat je alle mensen goed begint te leren kennen, en zij jou ook. Ik voel het respect dat ik krijg van iedereen, zeker van ouders of familie van cliënten. Ik zie er wekelijks wanneer ik cliënten uit het dagcentrum thuis ga ophalen of afzetten. Ook van het personeel krijg ik veel respect!

​Kwam je soms in situaties terecht die jouw vrijwillige job nóg leuker maakten?
Wel, tot een tijdje geleden had ik over de middag soms wat vrije tijd. Dan mochten cliënten met mij een toertje met de wagen maken. Zij kwamen graag 'eens buiten'. We deden bijvoorbeeld een uitstap naar 'de paardjes', of we gingen naar de trein kijken. Sommigen konden daarvan echt uit de bol gaan van vreugde! We maakten ook een tussenstop voor 'ne cola', of een koffietje. Dat vind ik echt toffe momenten. Je ziet die bewoners echt opleven! Uiteindelijk zijn dat zaken die wij normaal vinden om te doen, maar voor hen kan dat buitensporig leuk zijn.

Hoe zou jij andere mensen overtuigen om ook vrijwilliger te worden bij ons? 
Ik zou hen vertellen dat je pas na enkele weken of maanden de voldoening begint te voelen. In het begin krijg je wel voldoening, maar 't is nog nieuw. Dat is bij een nieuwe job ook zo. Je moet nog veel in je opnemen. Ook het 'groter geheel' of de 'omkadering' heb je niet direct mee. Dat komt pas na een tijdje. In het begin zie je het gebouw, maar je weet niet wie er allemaal in zit en wat er leeft onder de mensen. Pas na een tijdje begin je mensen te leren kennen, en zié je meer gebeuren rondom jou. Je begint ook connecties en vriendschappen te zien. Op den duur begin je er alsmaar meer naar te verlangen om hier je vrijwillige job te komen doen. Ze kennen mij hier op den duur ook goed. Ik heb wel 1 probleem: ik kan geen namen onthouden. Gezichten wel. Maar da's geen probleem, ik noem ze dan gewoon altijd 'sjoeke' of 'mijn boeleke'! [lacht amusant]

Hoe ziet jouw donderdag er eigenlijk uit?
's Ochtends om 8u begin ik met een rit naar Liedekerke en omstreken. Ik haal een aantal cliënten thuis op en zet hen af in Zonnestraal. Daarna breng ik Frans naar de boerderij in Gaasbeek, want die werkt daar de ganse dag. Nadien breng ik Guido en Jonas naar de kinesist in Lennik en Gooik. 's Middags heb ik even pauze en daaropvolgend breng ik Frieda bij haar mama. Die woont in een tehuis voor oudere mensen en zij en haar mama drinken daar samen een tasje koffie. Uiteraard blijf ik zelf niet bij hen zitten, maar wacht ik in de kantine of in de wagen. Ik lees dan mijn krant of kijk wat televisie. Een goed uur later ga ik samen met Frieda terug naar de boerderij om Frans op te halen. Wanneer ik hen beiden in Zonnestraal afgezet heb, stappen de cliënten van het dagcentrum alweer op de bus. Met hen doe ik dan om 16u mijn laatste rit van de dag, en zet ik hen allemaal terug thuis af. Die rit kan gemakkelijk nog anderhalf uur duren.

Dat is een goed gevulde dag! Krijg je soms attenties vanuit Zonnestraal voor jouw werk? 
Zeker wel! Elk jaar ga ik sowieso naar de dag van de vrijwilliger. We worden getrakteerd op pannenkoeken, een koffietje, krijgen een kleine attentie. Ik mocht ook al eens deelnemen aan het personeelsfeest. Zo leerde ik het personeel wat beter kennen. Maar ik vraag niet meer, hoor. Uiteindelijk kies ik er als vrijwilliger zélf voor om deze taak hier op mij te nemen. Dat is uit eigen beweging. Ik heb hier zeker goede ervaringen!