Marie-France Debruyne werkt vrijwillig!

Marie-France Debruyne is een sympathieke vrouw uit Petit-Enghien, werkzaam  in de financiële sector. Zij komt sinds Pasen 2015 naar onze campus te Herfelingen om als vrijwilligster de bewoners daar een fijne voormiddag te geven. Om de drie weken schudt ze een toffe activiteit voor hen uit de mouwen. Vandaag schuift onze reporter mee aan tafel, alwaar er in alle bedrijvigheid Valentijnskaartjes worden geknutseld.

Dag Marie-France, bedankt dat ik jou mag interviewen!
Mag jij zelf bepalen wanneer je langskomt voor een activiteit?

Ja, zeker. Ik had van bij het begin verteld dat ik niet wou dat het een wekelijkse verplichting werd. Dat was geen probleem, ik mocht komen wanneer het mij paste. We spreken het altijd op voorhand af. Enkele dagen voor de afspraak bevestig ik nog even per sms.

Hoe kwam je op het idee om ons vrijwillig te komen helpen?

Mijn zoon deed zijn plechtige communie en tijdens de catechese kwamen ze hier een namiddag knutselen. [Maggy, één van de bewoonsters, vult aan: "ja, dat was met mijn nicht toen!"]. Inderdaad, de nicht van Maggy was de catechese-onderwijzeres. Die was toen zó onder de indruk waardoor we zin kregen om hier nog eens terug te komen. Een tijdje later ben ik nog 2 keer langs gegaan en toen heeft de begeleiding mij gevraagd of ik geen zin had om vrijwilliger te worden en activiteiten te organiseren. Aangezien ik op woensdag niet meer werk, leek het mij wel tof om eens iets anders zoals dit te gaan doen.

Wat was je indruk van onze bewoners toen je hier voor het eerst kwam?

Ik was een beetje bang omdat ik niet goed wist hoe ik met hen moest omgaan. Zelf kom ik uit een ander soort professioneel leven (de financiële richting) waar alles vooruit moet gaan. Hier loopt alles rustiger en gemoedelijker. Maar ik moet toegeven dat de eerste keer zeer ontspannen verliep.  Ik leerde de mensen snel kennen.

Ken je andere vrijwilligers hier in Herfelingen of in Zonnestraal?

Het eerste jaar kwam ik tijdens een feestje voor vrijwilligers mijn vroegere lerares Engels tegen. Zij en haar man kwamen hier in Herfelingen. Heel leuk!

Heb je door deze job al kennis gemaakt met andere vrijwilligers, waardoor je netwerk uitbreidt?

Neen,  dat niet. Ik kom hier af en toe een woensdagvoormiddag en dan zie ik geen andere vrijwilligers. Het zou wel interessant zijn om andere vrijwilligers te kunnen spreken, zodat we onze ervaringen kunnen uitwisselen. Een soort regelmatige bijeenkomsten om eens te luisteren wat anderen zoal doen. Het is tenslotte anders werken dan dat een begeleider in dienstverband doet. Ik zou wel eens willen vragen hoe ze met bepaalde situaties omgaan. In het begin was ik bijvoorbeeld bang dat ik misschien iets verkeerd ging zeggen, of de bewoners gingen reageren op mij en ik niet zou weten hoe daarmee om te gaan. Ik stelde mij de vragen: "ga ik het goed doen?" "gebruik ik de juiste woorden?", …

Er komen toch enkele onzekerheden bij kijken. Kon je hulp aan de woongroepbegeleiding vragen?

Ja natuurlijk! In het begin hebben ze mij meteen gerust gesteld. Ze lopen hier ook constant rond en ik word niet aan mijn lot overgelaten.

Is er een moment of een gevoel  geweest de voorbije vier jaar dat je nooit meer zal vergeten?

Oh, er zijn zoveel fijne momenten! Iedere keer opnieuw, als ik na de activiteit vertrek, zijn de bewoners hier zo dankbaar. Ze zeggen altijd: "bedankt dat je gekomen bent en dat je dat voor ons wilt doen." Ik vind dat fantastisch, want op de professionele werkvloer is alles wat je doet 'normaal'. Het lijkt zo vanzelfsprekend. Maar hier krijg je enorm veel erkenning. Het doet mij denken aan vorig jaar, toen mijn man een accident had gehad, en ik 2 maanden niet geweest ben. Plots ontving ik een mailtje met de boodschap "wij missen jou!". Dat was heel tof en het geeft veel voldoening.

Had je ook al moeilijke momenten?

Wel, soms vind ik het moeilijk om mijn aandacht te verdelen over alle bewoners. Als ze slechts met 5 of 6 zijn om te knutselen, is dat geen probleem. Maar als ze met een 15-tal zijn - zoals tijdens de kerstperiode - dan vind ik dat wel moeilijk. Ik probeer toch bij iedereen langs te gaan en te helpen, maar soms voel ik mij schuldig omdat dat niet altijd lukt. De ene bewoner heeft nu eenmaal meer hulp nodig dan de andere… Als ik weet dat er veel volk zal zijn tijdens een vakantieperiode, komt mijn zoon af en toe meehelpen!

Welke activiteiten organiseer je zoal?

We knutselen veel! Zo maken we bijvoorbeeld kadertjes, accessoires voor carnaval, bloempotjes, kerstkaarten en -versiering, enz. Koken doen we ook af en toe, vb: cake of taart bakken. Tijdens Halloween maken we elk jaar pompoensoep en in de zomer maken we fruitsalade. Als het mooi weer is gaan we soms wandelen, en tijdens de zomer ben ik met een 6-tal bewoners gaan zwemmen. Dat vinden ze tof!

Hoe merk je dat ze uitkijken naar jouw komst?

Ik heb het al gemerkt toen ik eens vergat te bevestigen. Normaalgezien stuur ik enkele dagen op voorhand een smsje naar de begeleiding, en toen ik het vergeten was zeiden ze bij mijn aankomst: "oh! we dachten al dat je niet zou komen! We keken er zo naar uit!"

Ik zie dat je vandaag knutselmateriaal hebt meegebracht. Moet je dat zelf aankopen en betalen?

Nee dat moet niet, maar ik doet dat graag zelf. Vaak kom ik iets tegen in de winkel waarvan ik denk dat het tof kan zijn om te gebruiken bij een activiteit, en dan neem ik dat mee. De begeleiding zei me dat ik gerust de betaalbewijsjes mag binnen brengen om het geld terug te krijgen, maar ik vind dat niet nodig. Dat is mijn bijdrage voor Zonnestraal vzw, omdat ik het allemaal leuk vind!

Zou je andere mensen aanraden om vrijwilligerswerk bij ons te doen?

Ja, zeker.  Dat brengt je als mens enorm veel bij. De erkenning, de voldoening, … en je voelt je zo nuttig. Je brengt hen óók iets bij en dat vind ik belangrijk. Het is een aanrader. Van mijzelf had ik vroeger nooit gedacht dat ik zoiets graag ging doen, want ik was nooit echt aangetrokken tot de sociale sector, maar nu vind ik het echt leuk. Als je vrije tijd hebt, en je twijfelt, zou ik zeggen: "doen!"